Zoals de meeste wel weten heb ik, Peter, in 2006 gedurende 6 maanden in de gevangenis van Nkhata bay gewerkt. Uiteraard was ik zeer benieuwd om alles terug te zien en te ontdekken of er nog iets over was van mijn werk.

Toen ik in 2006 aankwam was het enige dat voorzien was voor de gevangenen werken op het veld. Er werden een 15-20 gevangenen uitgekozen en die hadden het geluk om overdag op geregelde tijdstippen uit het gevang te mogen en te werken op het veld. De oogst van dit veld werd in principe gebruikt om de gevangenen extra te voeden. Na het bezoeken van een andere gevangenis zijn we dan in 2006 gestart met een school en een timmermansschool. Dankzij de nodige steun uit Belgie (waarvoor nogmaals dank) was er na mijn zes maanden Malawi een school en timmermansschool uitgebouwd in de gevangenis van Nkhata bay. Zo kunnen de gevangenen, die vaak uit armoede en ongeschooldheid, in de gevangenis terecht komen toch een opleiding volgen. Het was een systeem waarbij de geschoolde gevangenen les gaven aan de minder geschoolde gevangenen. Die studenten konden zelfs 1x/jaar meedoen met examens en effectief een officieel diploma verdienen. De timmermansschool werkte niet met een diploma, maar gaf studenten wel de nodige vaardigheden die ze hopelijk konden gebruiken na het uitzitten van hun straf.

Ik was dus zeer benieuwd te zien wat er nog over was van dit project.... Wel ik was blij het terug te zien want alles was nog steeds in werking! We hebben een rondleiding gekregen door alle delen van de gevangenis en we konden vaststellen dat er uiteraard nog moeilijkheden zijn, maar dat gemiddeld genomen alles nog prima werkt. Ook het systeem dat de gevangenen elkaar onderwijzen is nog intact. (alle, ikke heel gelukkig dus)

Toen ik de school startte hadden we gewoon les in de openlucht, ondertussen zijn er twee klaslokaaltjes, dus het gaat toch langzaam de goede kant op. Ook de timmermansschool werkte nog steeds en ik herkende nog wat materiaal en dingen die we in 2006 gekocht hadden.

Heel de rondleiding is heel officieel verlopen. Dit had dan ook tot gevolg dat we algauw op het middenplein stonden van de gevangenis, met zo`n 300 gevangenen rond ons en1 bewaker (die niets van verdedigingsmateriaal bij zich had). Er werd dan ook verwacht dat er een speech volgde. Dit hebben we dan maar gedaan.

De gevangenen hebben ook hun dankbaarheid geuit voor het project, al hebben ze natuurlijk nog nood aan zeer veel dingen. Heb ze dan maar proberen uit leggen dat alles stapje voor stapje moet.

De levensomstandigheden in het gevang zijn er wel fameus op achteruitgegaan. In 2006 zaten er een 150 gevangenen en nu een 300tal... Eigenlijk vond ik 150 al heel veel voor zo`n klein gevang. Nu met 300 komt het er op neer dat de gevangenen `s nachts met 100 in een ruimte zitten die veel te klein is. Het is dan het recht van de sterkste om een plek op de koude grond te kunnen bemachtigen, sommige moeten gewoon gehurkt slapen.

Het eten is nog vergelijkbaar met 2006: 1x/dag maismeelpap met bonen. Al krijgen ze nu soms ook `s morgens een porridge. Dus ondanks alles blijft de gevangis hier nog wel kei hard!!!

Dit was in een notendop mijn ervaringen met de gevangis. Voor Annelies was het wel leuk om eens te zien waar ik me zo met hart en ziel mee beziggehouden heb. Al was het natuurlijk minder pretig om te zien hoe de levensomstandigheden hier zijn.

Voor de rest zitten we nog in Nkhata-bay en is het leuk om wat `vrienden` terug te zien.

We hebben ook nog een uitstapje gedaan naar een ander project op een 45 minuten wandelen. Dit werd in 2006 opgestart en heb ik toen ook wat mee opgevolgd, jammer genoeg is dit niet echt een succesverhaal. heel kort samengevat komt het er op neer dat er een zo goed als afgewerkt gebouw staat voor kwetsbare kinderen. Dit gebouw was zo goed als af in december 2006, maar door miscommunicatie is het toen stilgevallen... ondertussen staat dit gebouw (dat fameus wat geld heeft gekost) gewoon leeg.

Dit weekend hopen we Twisie te ontmoeten (de man waar ik in 2006, 6 maanden bij heb gewoond), daarna gaan we normaal gezien terug richting Tanzania.

Ondertussen zijn we ook tante en nonkel geworden van Seppe. Joepie!!!!! We zullen blij zijn hem binnen 2 maandjes eens vast te kunnen nemen.

Onze gsm-nummer werkt niet meer zo goed. Om de een of andere reden moet je hier uw nummer registreren, maar toen we naar het verdeelpunt gingen wist die dame niet hoe ze dit kon doen. Op zich een onvoorstelbare absurde situatie, maar dit zal er wel wat bijhoren zeker.

Amai, mijn verhaaltje is al lang aan het worden. Zal dus maar stoppen met typen..