Zanzibar

Al even niets van ons laten horen... We gingen dan ook relaxen op Zanzibar he.

De dag voor we vertrokken hadden we een ferry naar het eiland Zanzibar geregeld. We hadden een snelle ferry geboekt en we zouden er in 1.5u moeten zijn. Uiteindelijk bleek de boeking toch niet helemaal te zijn wat we dachten en gingen we met een andere ferrymaatschappij naar Zanzibar. Op zich viel het nog wel mee, al leek de andere ons iets comfortabeler. Zeker in het begin hadden we wel wat last van de golvingen van de boot. En Peter voelde zich al niet zo lekker en belandde wittekes in de frisse lucht op het achterdek.

Na een dikke 2u aangekomen in Stone Town (grootste stad op Zanzibar). We hadden de dag ervoor een pick-up kunnen regelen. Dit was wel heel relaxed na al ons ander vervoer. Eerst nog een colaatje gaan drinken en dan rechtstreeks naar Paje, een mooi plaatsje aan de zee. We hadden al wat foto`s van het mooie, paradijselijkestrand gezien en maar we hadden toch niet gedacht dat het zo mooi als op de foto`s zouzijn... Het klassieke, eindeloze, witte zandstrand met een blauwe oceaan.... Hier zullen we zeker van genieten na 1.5 maand reizen. Dachten we tenminste! Een of ander bacterie dacht er iets anders over en zorgde ervoor dat Peter ziek werd. De klassieke kenmerken van een of andere vieze bacterie traden dan ook op (we zullen hier nu niet in detail omschrijven wat dit exact inhoudt). Maar op zich zaten we nog altijd op een zeer mooie locatie en konden we zeker nog wat genieten. Na het nemen van wat antibiotica ging het iedere dag wat beter. We kunnen dan ook meer en meer genieten van het prachtige strand. Ook hebben we een snorkel uitstapje gedaan. Op zich wel leuk om Nemo zo eens in het echt te zien. Al waren die paar waterslangen wel iets te veel moois aan het oog, volgens Annelies. Maar het was wel een heel mooie onderwaterervaring!

Na een dag of 5 in Paje te zijn gebleven zijn we terug naar Stone Town gegaan. Hier hebben we de oude stad wat verkend (best leuk om hier wat rond te lopen). We verschoten wel fameus hoe toeristisch het hier is. De afgelopen 1.5 maand werden we constant aangesproken omdat ze het nog steeds bijzonder vinden om een blanke te zien. In Zanzibar is dit lang niet meer het geval en zie je de toeristen dan ook met horden lopen. Troepen met camera`s uitgerust. Ook het publiek dat enkel een tweetal weken zanzibar boekt, en weinig echt beeld hebben van het Afrikaanse leven. Zo vond een Hollandse uit ons hotel het vreemd dat je buiten de stad, in de dorpjes zo eens geen restaurantje aan de weg tegenkomt ... Tja, van zo`n dingen kijken we al niet meer op natuurlijk.

Stone Twown was echt de moeite. Heel gezellig stadje. Veel winkeltjes, en uiteraard de nodige irritante verkopertjes erbij die 5 keer de gewone prijs vragen, ... maar qua assertiviteit en afdingvermogen zijn we toch al gegroeid. Dus onze rugzak is enkele kilootjes zwaarder nu voor de terugtocht naar Belgie. Verder wat museums bezocht, het ene al wat interessanter als het andere. Het oude fort bleek binnenin gewoon een verzameling toeristenstalletjes te zijn, al waren het voormalige paleis van de sultan en het `house of wonders` echt wel heel erg mooi!

Vanuit Stone town hebben we twee zeer toeristische uitstappen gedaan. Best weervreemd om zo in het toeristencircuit terecht te komen en met een hoop blanken rond te lopen.We hebben een dag de spice-tour gedaan, iets wat erg gekend is op zanzibar. Onze gids leidde ons ook erg `toeristisch` rond, wat wel een beetje als bandwerk aanvoelt ... maar het was toch leuk om verschillende kruiden toch eens in het echt te zien, waar je eigenlijk geen gedacht van hebt hoe dat normaal gezien groeit. Ook een lekkere kokosnoot kunnen proeven en wat verschillende fruitsoortjes. Aansluitend hieraan werden we naar de `slave cave` gebracht, wat een grot is die in het koraal ontstaan is onder de zeebodem en waar de vroegere slavenmeester zijn slaven bijhield. Klinkt spannend he ... Al kunnen we het altijd nog spannender maken met verhalen van levensgrote spinnen en slangen die er ook wonen ... Tja, het grottengebeuren hebben we wel genoeg ervaren nu! Nadien konden we nog even relaxen op een mooi stukje strand!

Verder hebben we ook nog een uitstapje gedaan naar het zogenaamde prison eiland.Vroeger was hier een prison gebouwdvoor de ongehoorzame slaven, maar het is uiteindelijk niet echt in dienst gegaan als gevangenis. Het heeft verschillendefuncties gehad,met als laatste eenfunctie een mooi hotel, met zwembad, bar, bibliotheek,... Bestknap zou je denken, zo helemaal als enige op een eilandje zitten, want verderwoonter niemand. Maar ook dit hotel is in verval geraakt, en nu staat het gewoon leeg. Op het eiland leven er nueen 100 tal grote landschilpadden, een toeristische attractie. Het maakt wel niet uit dat het om geen locale exemplaren gaat, is een overblijfsel van vroegere import ... Maar kom ... Na wat aarzelen (tja we zijn ook niet altijd helden) hebben we de grootste van de hoop toch in zijn nek durven aaien...Hier nog wat op een strandje gelegen (dat werkelijk te klein was voor het aantal dagelijkse bezoekers) en dan terug met het bootje om, na nog even te kunnen snorkelen in open zee,de zonsondergang vanop het water te zien.

Na die paar dagen Stone Town hebben we onszelf nog maar eens even in de watten gelegd en hebben we een knap hotel geboekt in het noorden van Zanzibar. Hier hebben we niet veel meer gedaan dan wat aan het zwembad gelegen (projectje hoe word ik kakbruin ... en niet roodverbrand), wat gelezen, wat gehangen en wat gegeten. En dit was de dagbezigheid van zowat alle hotelbezoekers.

Vandaag zijn we dan met de ferry (deze keer wel de juiste) naar Dar Es Salaam gevaren. Komende nacht vertrekt ons vlucht naar Cairo waar we dan nog een dagje zitten om dan richting Belgie te vliegen. Op de fotootjes van zanzibar zullen jullie nog eventjes moeten wachten. Als we thuis zijn, gaat dit ongetwijfeld sneller lukken. We hebben net het weerbericht van Belgie bekeken ... Hmmm, toch maar op zoek gaan naar iets andere outfits nu, maar verder hebben we veel goesting om jullie allemaal terug te zien bij een goei pint op cafe!

Safari

Na de Usambara Mountains zijn we op zondag met de bus naar Moshi gereden. Zoals meestal duurde de busrit toch iets langer dan verwacht... Ook was het nogal heel warm in de bus en zat Peter niet op de meest ideale plek: op de motor. Het gevolg was dan ook dat hij letterlijk een verbrand achterwerk had. Gelukkig geen al te erge brandwonden en na een paar dagen was er al niets meer van te zien. Annelies had een iets comfortabelere plek maar kreeg toch ook af en toe een de boezem van een Afrikaanse tegen haar gezicht gedrukt. We stonden ook scherp bij aankomst in het busstation dat in de reisgids als de hel van Afrika werd omschreven, maar dit was toch zwaar overdreven en het was erg rustig!

In Moshi hadden we een hotel met een mooie rooftopbar en als je geluk hebt kan je vanhieruit de Kilimanjaro (hoogste berg van Afrika) zien. Vaak krijg je hem niet te zien omdat hij verborgen ligt achter de wolken. Maar wij hadden geluk en hebben hem kunnen bewonderen met op ons tafeltje uiteraard een Kilimanjaro bier en een Kilimanjaro water. We merkten dit ook aan de hoeveelheid Chinezen die met hun fototoestel tevoorschijn kwamen om letterlijk van alles een foto te trekken ... Ook hadden we een zwembad in het hotel waar we een minuutje afkoeling vonden, maar verder trok het toch op niets van onderhoud dus zijn we maar gewoon verder onder de douche gaan afkoelen.

Maandag zijn we dan vertrokken naar de nationale parken van Tanzania. Het was voor ons best wel vreemd om nu volledig in het klassieke toeristencircuit te zitten en ons voor 5 dagen van niets iets te moeten aantrekken. We gingen op stap met een degelijke jeep, een gids en een kok. Op zich ook wel eens relaxed nadat we hier 1.5 maand steeds voor alles moeten onderhandelen.

Op maandag zijn we na een lange rit aangekomen in Manyara NP. Dit is een relatief klein park, maar wij vonden het wel de moeite. We hebben toch heel wat diertjes kunnen zien: zebra`s, giraffen, olifanten, nijlpaarden, gnoes, buffels, aapjes, gazelles, allerlei vogels (maar daar is onze kennis eerder beperkt van), en nog een hele hoop andere.

De volgende dag vertrokken we naar het bekendere Serengeti NP. Het was wel een heel eind rijden over een slechte weg, maar op zich zeker de moeite. Onderweg zijn we nog even gestopt aan een archeologische site waar de eerste bewijsbare voetstappen van rechtoplopende voorlopers van de mens zijn gevonden. Zoalsgewoonlijk vergezeld van een klein en typisch Afrikaans museumtje. Ook kregen we op een picknickplek wat meer uitleg hierover van een gids ... en hier bleken ook veel vogeltjes te zitten die je niet mocht voeren, dit stond duidelijk overal aangegeven. Dan heb je er natuurlijk altijd iemand tussen die dit wel doet ... die vogels werden even gek ... en de gids ook een beetje.Op een schoolse manier wees hij met zijn stokje op het bord `Don`t feed the birds, it`s not allowed`. Best even grappig.

We zagen al heel wat moois die eerste dag in Serengeti. Zo zagen we een leeuw die een hapje zebra aan het opeten was. `s Avonds dan in het hart van het nationale park ons tentje opgezet en hier zullen we dan 2 nachten slapen. Natuurlijk krijg je dan gekke verhalen te horen over jaren geleden toen er een leeuw in de toiletten zat ... Want ja, die plekken zijn eigenlijk niet echt afgeschermd van het park ... Tenzij je die drie stenen op de weg meetelt die hen moeten afschrikken. De kok deed trouwens zijn best om ons te verwennen en wist iedere keer een lekkere (veel te veel) maaltijd klaar te maken. Met tonnetjes zijn we de laatste dag terug in de jeep gerold.

Woensdag dan twee `game-drives` gedaan in de Serengeti. De voormiddag game-drive was heel knap, een leeuw, een jachtluipaard, een kudde zebra`s, ... Al blijft het toch een beetje een vreemd concept om dan met zo`n jeep naar de wilde beestjes te gaan kijken. Die beesten kijken zelfs al niet meer op wanneer er 15 jeeps met mensen naar hun aan het kijken zijn.

Om de kosten wat te drukken hadden we deze safari geboekt met een ander koppel. We hadden deze mensen echter op voorhand niet gezien... en maar goed ook.... Soms vielen ze wel mee, maar soms maakten ze er precies een hobby van om de meest belachelijke vragen te stellen. Hun favoriete vraag was de repetitieve: de gids vertelt iets en 5 minuten later vraag je exact hetzelfde (vb: gids vertelt dat nijlpaarden `s nachts gaan eten, 5 minuten later vraag je dan heel geinteresseerd wanneer nijlpaarden nu eigenlijk gaan eten...) Soms beetje irritant, maar meestal gewoon lachverwekkend.

Op donderdag ochtend hebben we dan nog een game-drive gedaan en dan vertrokken naar de ngorongorokrater. Dit is een krater van ongeveer 20km op 20km (zijn niet de exacte cijfers, waarvoor onze excuses) waar zeer veel beesten samen leven en je dan ook eigenlijk een soort grote zoo hebt. `s nachts hebben we op de rand van de krater geslapen en de volgende ochtend zijn we dan heel vroeg vertrokken om zoveel mogelijk van de krater te zien. Onze verwachtingen werden volledig ingelost: heel die krater zit echt vol wilde dieren. Enkel een neushoorn kregen we niet te zien. Dus de Big Five hebben we gemist ... Maar het was een mooie big four!! Na die rit zijn we dan terug vertrokken naar Moshi.

Zaterdag een rustdagje genomen in Moshi: rustig onbijtje genomen, beetje rondgekuierd in de stad, plaatsje gevonden waar je echte koffie kan drinken (ondanks Tanzania zeer veel koffie exporteert kan je bijna nergens goede koffie drinken), verplichte souvenirs gekocht,...

Zondag dan terug naar Dar es Salaam. We boekten de luxe bus en we moeten toegeven het was echt in orde, zeker de film die we op de bus te zien kregen was de max: hij duurde bij benadering 5u en ging eigenlijk over niets... Buiten over misverstanden en het vinden van je ware liefde. Het is vooral leuk om te zien hoe de lokale bevolking er in opgaat en meeleeft met zo`n film. Helemaal te gek vinden ze het.

Vandaag in Dar terug. Het museum en de botanische tuin bezocht. Het lostte helemaal onze verwachtingen in. Hier en daar is het run down, en alles is wel interessant genoeg om een plekje in het museum te geven. Morgen nemen we de ferry naar zanzibar!! Nu is het tijd om te relaxen!

Hospital, Kilwa Kisiwani & Usambara Mountains

Ja, het liep dan toch niet helemaal volgens de planning ... Maar deze keer lag het dan eens voor de verandering aan onszelf. Op vrijdagavond voelde Peter zich toch ineens niet zo goed. Koorts die toch begon op te lopen, en het was al een tijdje aan het sluimeren, dus besloten we toch maar even langs het ziekenhuis te passeren voor een malariatest te doen. 75 eurocent later bleek het toch niet om malaria te gaan. Dus moesten ze verder denken. Tja, wat kan je dan beter doen dan even om te beginnen op de weegschaal te gaan staan. Bij het vakje koorts vulde onze verpleegster plichtsgetrouw 37 graden in. Want dit had ze goed onthouden ... Hoewel het eigenlijk bijna 39 graden hoorde te zijn. De dokter concludeerde uit ons verhaal dat het waarschijnlijk om een of andere voedselvergiftiging zou gaan, dus werd de nodige medicatie voorgeschreven. Een hele lijst ... en voor we het goed en wel doorhadden lag Peter aan de bakster in een ziekenhuisbedje. Waar nog een geweldige muis nadien onder tevoorschijn kwam. Maar het klinkt misschien erger dan het is, want het heeft wel goed geholpen. De dag nadien moesten we nog twee keer passeren voor een nieuwe bakster en dan konden we nadien met een dagje vertraging vertrekken. Gelukkig was er best een toffe zuster, die het wel heel leuk vond om een blanke te verzorgen en de nodige humor erin bracht.

Ons busticketje bleek vals te zijn ... Maar met wat hulp van onze aardige taxi chauffeur, konden we er toch nog een echt ticketje van maken en met een andere bus meerijden naar Kilwa Masoko. Wel een beetje te veel betaald, maar we waren eindelijk terug op weg ... De weg was behoorlijk goed, buiten een zanderig stuk van 50 km waar je dan ongeveer een tweetal uur over doet. Rond de middag aangekomen, een tuktuk genomen naar ons resort ... Ja, zo kan je het wel noemen, waar buiten ons geen enkele gast te bespeuren was. Best een beetje vreemd, maar echt toeristisch kan je dit deel van Tanzania nog niet echt noemen. We zaten met onze banda op zo`n 10meter van een wit strand, bezaaid met prachtige schelpen. Met dhows en vissers op het water, kleurrijke mensen die passeren, vogels die in het laagstaande water naar eten zoeken, ontelbare krabben die putjes in het zand graven voor het opkomende tij, ... voelde dit werkelijk al als een stukje paradijslijk Zanzibar aan. Het eten was ook om je vingers bij af te likken. We hebben zelfs een werkelijke delicatesse gegeten. Een hele krab met een cocktailsausje. Hmmm ... In Belgie zouden we er nogal geld aan kwijt zijn geweest. En het was gewoon eens zalig om iets anders op je bord te krijgen dan de gewoonlijke dingen. En dit was dan nog maar het voorgerechtje ... Voor het dessert hebben we toch maar vriendelijke gepast. Ze deden echt wel hun best voor de enige gasten. Leuk leuk.

De dag nadien bezochten we de ruines van Kilwa Kisiwani, een werelderfgoed van Unesco. Met de nodige afdingkunsten hebben we dit toch voor een redelijke prijs kunnen ondernemen. Eerst vaarden we naar het eiland (Kilwa Kisiwani betekent letterlijk Kilwa op het eiland) met een dhow. Ja, ook heel erg mooi! Een soort van houten zeilboot. Ging redelijk vlot. Op het eiland kan je dan alle overgebleven ruines bezoeken van voornamelijk Arabische cultuur met hier en daar wat extra invloeden, waaronder een fort, moskee, paleis, ... We hebben er erg van genoten. Ook mooi om de felblauwe zee telkens op de achtergrond te zien, en de mangroves. Na een tweetal uurtjes terug met onze dhow naar Kilwa Masoko aan de overkant. De dag nadien hebben we van een dagje strand genoten. Boekje lezen, strandwandeling, schelpjes zoeken als een kind, ... en uiteraard weer culinair genot `s avonds.

De volgende dag werden we iets te vroeg uit ons bed gezet door onze geregelde taxi chauffeur die ons om kwart na 5 moest ophalen maar om 4u40 al op onze deur klopte. Heel traag opgestaan en dan vertrokken om op tijd de bus te halen naar Dar es Salaam. Ja, weeral ... het is een centrale doorreisstad. Dus hier aangekomen ons geinstalleerd, en ons busticketje voor de volgende dag geregeld naar Lushoto. Ook lekker gegeten in de stad, ja ... hier kan je toch al eens een ander menuutje ook vinden dan de typische dorpsgerechtjes. `s Avonds zijn we nog gezellig pintjes gaan drinken in een chiquer hotel met dakterras, samen met Florian ... die we terug tegenkwamen. Hadden we voorheen in Matema Beach leren kennen.

De volgende dag weer de bus op richting Usambara Mountains. Dit ligt in het noorden van Tanzania. Vanuit Lushoto kan je dagtochten ondernemen, zelfstandig of met een gids. En enkele daagjes trekken leek ons wel een fijne afwisseling. Bij het busstation even wat gedoe met plaatselijke gidsen die je op straat wat lastig vallen. Maar we kennen het ondertussen wel en wandelen gewoon rechtstreeks naar ons hotel, met wat gidsen die hopeloos achter ons aan blijven huppelen. Maar buiten dit, is Lushoto een heel erg rustig en relaxed stadje. Prachtig gelegen. Ook best mooi en betaalbaar hotel gevonden, waar je wel een uur of meer op je eten moet wachten, maar dit konden we dan wel incalculeren.

De eerste dag wandelen we naar het Irente Viewpoint. Van hieruit heb je een mooi zicht op de Maasai Steppen. Heel leuk, vriendelijke mensen op weg die je hartelijk begroeten en kindjes die uitgelaten Mzungu roepen. Een jongen liet ons ook kennismaken met een kameleon, die we maar heel eventjes op ons hand lieten lopen. Aangekomen aan het viewpoint heb je echt een uitzonderlijk zicht op de onderliggende steppen. Een vlakte die zich uitspreid, en waartegen de bergen verticaal lijken op te klimmen. Best bijzonder ook, je zit letterlijk met je hoofd in de wolken.Die in flarden voorbijvliegen en soms wat klammig aanvoelen. Na van het uitzicht genoten te hebben, gingen we richting Irente Farm. Door een beetje westerse invloed, hebben ze hier ook een geweldige lunch waar we van heerlijk van gegeten hebben: echte kaas!!! kruidenkaas, verse confituur (en niet die chemische brol die je ergens anders krijgt), echt brood!!! advocado, ... Onze smaakpapillen waanden zich even in de hemel.

`s Avonds kregen we dan ook nog goed nieuws over onze safari. Omdat we gehoord hadden dat het plannen in Arusha op de moment zelf echt niet aangenaam is door de sfeer van aanklampende proppers in de stad, hadden we op voorhand al wat zitten mailen. Om onze safari betaalbaar te houden, zochten we nog een ander koppel voor de prijs wat mee te delen voor een budget camping safari. En met de goede service van African Scenic Safaris vertrekken we komende maandag voor een 5daagse safari naar de Serengeti, Ngorongoro & Lake Manyara. Superleuk. We kijken er al naar uit.

Dus hadden we vandaag nog een dagje in de Usambara Mountains over alvorens we morgen voor onze safari naar Moshi afreizen (waar we de Kilimanjaro hopelijk goed kunnen bewonderen). Met onze gids via het hotel vertrokken we voor een dagtocht door het Magamba Rainforest en naar de Nkuzi watervallen. In de voormiddag best een hele mooie wandeling door het regenwoud. Jammer genoeg wel maar 1 aapje in de verte gezien. Verder nog tot de top van de Magamba Peak geklommen, van waar het uitzicht ook weids en mooi was. Verder waren de bomen en de natuur indrukwekkend genoeg ... En wat ook best indrukwekkend was, was ons bezoekje aan de grot!! In het bos staat een grot waarvan de Duitsers in de wereldoorlog gebruik maakten om te schuilen voor de Engelsen. Onze gids vroeg of we een kijkje wilden nemen binnenin, ja hoor ... Plots bleek dat we omsingeld waren door vleermuizen die bijna in je gezicht vlogenen dat vooral Annelies zo snel mogelijk die grot terug uit wilde. Oef!! De tocht in de namiddag was iets minder. Vooral ver wandelen over de gewone weg, om dan uiteindelijk een kleine waterval te zien ... Ach ja. Nadien snelle lift terug gevonden naar ons hotel. We hebben er vandaag toch maar eventjes 16 km opzitten. Dus zullen we vanavond lekker slapen!

Afrikaans vervoer

Vanuit Tukuyu zijn we verder gereisd naar Matema beach. Dit is ook aan Lake Malawi , al heet dat hier in Tanzania Lake Nyasy. De rit hiernaar toe bleek toch iets minder vlot te gaan als verwacht. In het begin ging het goed, maar na een overstap bleek de deur uit de bus te vallen. Dus met een volle bus naar de lokale mecanieker en de deur laten arrangeren. Op 20 minuten had de lasser (zonder lasbril of enige beveiliging) de deur er al min of meer ingekregen. Al bleek de deur tijdens de rit toch nog de nodige sluitproblemen te hebben. De bus stopte ook iets te veel en vooral te lang naar onze goesting. Dit maakte dat we voor een 40km toch al snel 4u30 onderweg waren. Soit, goed en wel aangekomen namen we onze intrek in een nieuwe campsite die net open was van augustus 2010.

Deze lag op een zeer mooie lokatie met prachtig strandje en vooral een zeer mooi zicht op de omliggende bergen . Hier zijn we dan ook twee dagen gebleven om wat te relaxen op het strand. Zaterdag zijn we nog naar de lokale pottenmarkt geweest. Ondanks ze iets kleiner uitviel dan verwacht bleken ze daar inderdaad wel heel knappe potten te maken in alle kleuren en maten. Jammer genoeg niet zo handig om nog een maand mee te sleuren dus toch maar niets gekocht. Onderweg hele mooie wandeling. Je komt hier wel regelmatig kinderen tegen die je om geld vragen: Mzungu ... Give me money! Maar als je dan doet alsof je het verkeerd begrepen hen, en hen vrolijk een Good Morning terugwenst, snappen ze er niets van. Ook grappig is dat hun Engels soms ook niet echt perfect is. Zo wenst iemand je op een stralende voormiddag een Good Evening. Kwestie is dan even goed gezind hem een Good Evening terug te wensen.

Zondag hebben we dan echt de luie toerist uitgehangen en eigenlijk niets gedaan buiten wat rondgehangen (moet ook eens kunnen he) op het strand en onze voeten het hete zand laten trotseren. Wat best voor grappige taferelen zorgt als je geen schoenen aanhebt en nog een eindje te gaan hebt.

Maandag zijn we terug richting Mbeya gegaan omdat we vanhieruit de trein naar Dar Es Salaam willen nemen. Toen we in het treinstation aankwamen bleek er geen enkel loket open te zijn en was er voor de rest ook niemand te bespeuren.... Alle na wat wachten doet er een oudere meneer dan toch een loketje open. Eerst rustig het karton voor zijn raam weghalen, zijn schuifje opendoen, zijn bril opzetten, zijn papieren goedleggen... Ok, nu is hij klaar om ons te helpen. We wilden twee ticketjes eerste klas boeken. Dit bleek toch iets moeilijker dan verwacht... Hij moet nog eerst met de treinchef bellen en zit wel minutenlang naar zijn blaadje te turen. Alle na een goede 15 minuten blijkt er eigenlijk toch niet echt een groot probleem te zijn en hebben we onze prachtige kleine kartonnen ticketjes. Ole Ole, we kunnen woensdag de trein op. (onze taxichauffeur, die we hadden laten wachten voor 5 minuutjesom even snel onze kaartjes te kopen, vond het gelukkig nog wel grappig dat we pas 40 minuten later terug buitenkwamen ... vermoedelijk kennen die het Afrikaanse ritme van snel een treinticketje kopen al iets beter) .

Dinsdag zaten we dan nog een dagje vast in Mbeya. We wilden via een lokaal toeristenbureau een uitstap boeken naar een kratermeer, Ngosi Crater Lake. Dit bleek allemaal toch iets duurder uit te vallen dan verwacht. Er werden al snel de gekste prijzen gevraagd van 50 dollar tot 130 dollar... Uiteindelijk hebben we het dan maar zelf geregeld en waren we er voor een 15 dollar vanaf. Soms rekenen ze hier toch vreemde en extreem hoge winstmarges aan. Ook blijken niet alle toeristenbureaus open te zijn, en worden de werkuren ook hier, net als in het treinstation, erg flexibel gehanteerd.

Het kratermeer zelf dan was wel heel knap. Eerst een steile wandeling door een tropische omgeving (aan het snelle tempo van onze gids)om dan de top van de krater te bereiken en een prachtg zicht te hebben op het meer. Het glinsterde enorm mooi in het zonlicht en verder was er niets of niemand te zien. Er bestaat ook een Loch Ness Legende rond het Lake, namelijk dat er een monster in verscholen zit dat alle vissen doet sterven en zwemmen durft de lokale bevolking ook niet te doen. Het monster zou het meer ook van kleur doen veranderen en lokale rampen worden aan de legende toegeschreven. Onze gids lijkt er niet in te geloven, al zou hij toch ook niet in het meer willen zwemmen.

Qua transport hadden we vandaag iets minder geluk. De eerste bus zette ons een 5 km te vroeg af, zelfs nadat we het aan iedereen uitgelegd en bevraagd hadden. Dus dan maar wandelen in de goede richting, zonder te weten hoe lang het nog was. Vervolgens een taxi geregeld om ons de laatste km tot voor de krater te brengen. Op zich ging dit goed. Tijdens onze wandeltocht naar de top had onze meneer de held zijn lichten had laten branden... Dus toen we terug moesten vertrekken (erg moe al van de tocht op zich) kon de auto niet meer starten. Na de nodige telefoontjes komt er iemand op zijn fiets aangekrost met een nieuwe autobatterij. Die heeft de taxichauffeur er dan ingestokken, maar die gaf hetzelfde effect als de lege batterij: geen startende auto. Dan maar het hele eind naar de hoofdweg gewandeld. Hier gelukkig wel snel een goede lift gevonden naar Mbeya. Erg vriendelijke mensen die ons tot bij ons hotel brachten.

De volgende dag vertrokken we goed op tijd naar het treinstation.Stipt wantwe moesten er om 13u zijn om de trein om 14u te nemen die vanuit Zambia naar de kust van Tanzania rijdt.Veel mensen zitten geduldig te wachten. Het gaat er rustiger aan toe als in een busstation en we kunnen ook op ons gemak op de trein wachten. We hadden ons wel aan wat vertragingen verwacht, maar dat het zo de spuigaten zou uitlopen, nu ook weer niet. 14u werd 17u. Er werd nadien 19u voorspeld. Dan werd er opeens 3u `s nachts gezegd, gelukkig was dit `swahili tijd` wat er berekenen vanaf de zon opgaat en onder ism zodus betekende dit 21u. Nog steeds niet ideaal ... en we weten al 1 ding zeker. Geduld hebben we hier al leren hebben. Uiteindelijk kwam onze trein er rond 22u door en konden we rond 22u30 vertrekken. Reden van de vertraging; de lokomotief was stuk en moest vervangen worden. Ach ja ... Gelukkig zaten we in eerste klas en konden we redelijk comfortabel liggen, met4 in een coupe samen dus met een ander koppel uit Engeland. Best tof en relaxed. Al was het toch vaak fameus schokken als de trein zich in beweging zette. Dan hebben we ongeveer zo`n 6u over de eerste kleine 200 km gedaan. Joehoe, wat een tempo ... vind je niet? Vermoedelijk hebben we ook zo`n 3u stil gestaan. En tijdens de ochtend stonden we weer stil voor een 5u. Volgende reden; de vervangende lokomotief was ook stuk, dus moest deze ook vervangen worden. Beetje om gek van te worden. Je vermoed bijna dat ze hier ergens een grote boom hebben waar allemaal krakkemikkige, vervallen lokomotieven aangroeien, waar ze ze blijven halen? Uiteindelijk werd er voorspeld dat we rond 6u `s morgens zouden arriveren in Dar es Salaam. Wat dus een uiteindelijke vertraging van 16u betekent. Kan je het jezelf in Belgie al voorstellen? Wel een handig excuus om niet op te dagen op je werk als je met de trein moet komen. Jammer ook wel aan de vertraging was vooral dat we nu in het donker door de voorbijgaande nationale parken zijn gereden. Normaal gezien heb je kans om in het daglicht vanuit de trein wilde dieren te zien, maar deze kans hebben we dus gemist. Verder was het nog wel aangenaam. Je kon je benen eens strekken, naar de wc gaan of de restaurant coupe, ... En we hebben een extra gratis overnachting gehad op de trein. Als je de vertraging buiten beschouwing neemt, is het werkelijk een leuke ervaring. Ook een andere manier om het landschap en de mensen aan je oog te zien passeren, veel rustiger en landelijker.

Nu zitten we een dagje in Dar es Salaam, ons busticket voor Kilwa Masoko hebben we geboekt en we moeten morgenvroeg al vroeg uit de veren. Om 5u moeten we er zijn. Laat ons hopen dat we nu toch een beetje meer geluk hebben op vervoersgebied als de voorbije week.

Vandaag hebben we een dagje genoten van het nietsdoen. Uitrusten van de vermoeiende reis. Gaan zwemmen in het zwembad van de Golden Tullip, wat lijkt over te gaan in de zee. Jammer genoeg was het een beetje bewolkt vandaag, maar toch lekker warm als de zon er een keertje doorkwam. Grappig ook hoe je in Afrika soms de extremen kan tegenkomen; wij die telkens de goedkope budget hotels opzoeken, en als je in een andere buurt zit, poepsjieke huizen en hotels naast je passeren waar je fameus voor kan doorbetalen als je jezelf dit wilt permitteren. Ondanks dat je dan echt veel geld neertelt voor een overnachting, ziet het er toch nog niet allemaal luxueus afgewerkt uit en is er altijd nog wel een beetje werk aan.

Ziezo, morgen zetten we onze reis dus verder naar de zuidkust. Waar we op zoek gaan naar de Ruines op Kilwa Kisiwani en het verleden van de slavenhandel.

Mzuzu, Livingstonia & Tukuyu

Tot en met zondag zijn we uiteindelijk nog in Mzuzu gebleven. Het was weer een beetje onduidelijk om tot een afspraak te komen met Twisie. Om hem nog wat langer te kunnen zien, bleven we tot zondag zodat we dan nog konden afspreken, uiteindelijk enkel ‘s avonds even gegeten samen. Jammer genoeg ... Want vermoedelijk zat er toch een viezer diertje in het eten dan enkel kip, en hebben we de laatste dagen wat buikklachten te verduren gehad. Maar het begint stilletjes aan te beteren. Hopelijk zijn we er ongeveer door.

Voor Peter was het wel fijn Twisie terug te zien. Hij had juist zijn gekochte auto aan de grens gaan ophalen, die hij nu in Malawi met winst kan doorverkopen. Ja, soms moet je hier maar op een goed idée komen om met een bepaalde business te starten, dus wel goed dat hij zoiets onderneemt. Peter heeft leuk met hem kunnen bijpraten. Voor mij was het soms wat moeilijker om te volgen, met hun Afrikaans Engels accentje ... Maar best grappig nog op momenten.

Uiteindelijk vertelde hij ook dat zijn vriendin zwanger is, wel een beetje ongepland want ze zijn nog niet getrouwd en eigenlijk kan dit dan niet in de ogen van de gemeenschap. Je bent pas toegestaan om samen te wonen en iets uit te bouwen, als je eerst trouwt. Dus zit hij nu een beetje in een lastig parket, waar hij wel zelf voor gezorgd heeft. Moet je weten dat hij eigenlijk in de dorpen seksule voorlichting gaat geven, en uitleg over HIV bijvoorbeeld, maar zelf vond hij het na een paar weken toch niet meer nodig om een condoom te gebruiken. Dus ja, hij zal er wel aanhangen nu voor een trouwfeest te geven.

Maandag zijn we doorgereisd naar Livingstonia. Eerst met de minibus tot onderaan de berg wat al een behoorlijke bergrit was waarbij onze chauffeur een iets te hoog tempo aanhield, en nadien meegereden achterin een pick up de helling op. Enkel verantwoord met een 4*4 wagen want amai, we zijn nogal door elkaar geschud. Ook niet bevorderlijk voor het misselijkheidsgevoel. Je kan zogezegd de bochten aftellen tot je boven bent, maar naar ons inziens zijn ze toch wat bochten vergeten te tellen. Boven hebben we dan nog heel lang op zoek geweest naar een hotel, want dat was niet in overvloed aanwezig. Het enige dat we vonden was volzet, nadien warden we nog gegidst tot aan een of ander lokaal maar redelijk louche guesthouse, ... Uiteindelijk, na een lange en zware tocht toch met ons gat in de boter gevallen met een zalig hotelletje vlakbij het centrum dat niet zo duidelijk was aangegeven. We konden zelfs een badje nemen, en het weken was precies wel nodig ...

Maar het bezoek aan Livingstonia was wel de moeite waard. Ongelooflijk mooi zicht op het meer ver beneden, dennenbomen, gezellige en mooie huizen die opgebouwd zijn vanuit de missie vroeger ... echt grappig om in Afrika precies in een meer Engels dorp rond te lopen. We hebben de dag na onze tocht wat rondgekeken. Een wandeling in de voormiddag gemaakt tot aan de watervallen. Je wordt hier zoals gewoonlijk heel regelmatig aangesproken met Mzungu, how are you ... Of in de plaatselijke talen zijn we het ook al heel gewoon om de begroetingen uit te wisselen. In de namiddag het dorpje nog wat verkend, en het geschiedkundige museum bezocht. Maar stel je er niet te veel van voor. Het was wel grappig om te doen. Over de geschiedenis van de missie. Ze zijn best trots op hun kleine museum, al gaat het vooral dan over de blanke missionarissen die het in Afrika gemaakt hebben voor hen en waar ze dankbaar voor moeten zijn. Nadien wilden we nog internetten maar er was geen verbinding te krijgen. Vroeg gaan slapen omdat we ons niet geweldig voelden en geen geweldige nacht gehad.

Volgende dag besloten we toch verder te gaan richting Tanzania. Onze tocht verliep redelijk goed naar Afrikaanse normen. Als je echt graag vooruit wilt geraken, is het Afrikaanse vervoer toch iets waar je jezelf op een moeilijk moment druk in kan maken in jezelf, zeker als we ons al niet honderd procent voelden. Maar we zijn er uiteindelijk wel geraakt, na de nodige autopech onderweg (geen benzine, band stuk) en het nodige getreuzel van de bestuurders. Grensovergang verliep vlot. Aan de grens stonden ze weer fameus te leuren, willen allemaal geld wisselen illegal, proberen ons een taxirit van twee minuten aan te smeren voor 30 euro (ter vergelijking; vandaag een taxirit van 3 uur gehad voor 7.5 euro), een bijna lege bus wilde ons erin krijgen terwijl je dan weet dat ze nog een uur rondrijden voor te vertrekken omdat hij nog niet vol is, maar we laten ons niet doen. Dus goed en wel belandden we tegen de avond in Tukuyu.

Vandaag hebben we via een lokaal reisbureautje dan een uitstapje gedaan naar de thee plantages en theefabriek. Best een hilarisch begin waarbij we ons in `hygienische` pakjes moesten heisen. Het werkte wel op de lachspieren, al vond onze gids het bloedserieus. Leuke rondleiding gehad eerst door de fabriek, met nog 2 andere koppels. We hebben op het einde ook de thee kunnen proeven. Best special, en tevens `hygienisch` met altijd dezelfde lepeltjes die gewoon gedesinfecteerd worden in wat water. Nadien tot de theeplantage gereden en daar ook wat uitleg gekregen. Ze herhalen wel dikwijls hetzelfde, dus op den duur wisten we het wel. Nu weten we echt alles over thee!!

Morgen reizen we door naar Matema Beach om even uit te rusten en hopelijk helemaal te bekomen van onze reis van de laatste dagen en buikklachten.

Een weekje verder

We zijn alweer een klein weekje verder … Maandag zijn we dus naar Mzuzu geweest, waar we nu terug zijn gearriveerd. Morgen ontmoeten we Twisiwili hier, de man waarmee Peter 6 maanden heeft samengewoond. Het was een heel gedoe om een plek afgesproken te krijgen, want normaal gezien gingen we dit weekend naar het noorden van Malawi terug reizen om van daaruit terug Tanzania in te trekken, maar we passen ons nog wel aan … Plannen zijn om nog Livinstonia te bezoeken, moet mooi liggen … Wat hoger in de Bergen, met missiepost, uitzicht op Lake Malawi. We zien hoe het ons daar bevalt en nadien reizen we van zuid naar noord door Tanzania.

Maar wat er dus nog gepasseerd is ondertussen:

In Mzuzu nog kort even rond gewandeld maandag. Annelies vond reeds een eerste mooi stofje op de markt … Jajam de creaties ermee zullen in Belgie wel volgen.

Dinsdag gingen we in de voormiddag wandelen op de heuvels aan Chikale Beach in Nkhata Bay. Ondanks dat het best mooi was, hadden we de temperatuur en het klimmen wat onderschat en belandden we dus bezweet terug na een tijdje op het terrasje met een koude cola, die hier overigens heel goedkoop zijn. Leuk om van hieruit de strandtafereeltjes af te zien. Niet echt zoals in Oostende: hier zit een man zich op de rots te scheren en doen vrouwen hun was die ze nadien op het strand te drogen leggem, kinderen lopen rond met visnetten,… We gingen normaal gezien vandaag nog een boottochtje doen op het meer maar dit ging niet door … Wel jammer, maar hebben nog genoten van een middagje aan het meer zitten. Peter kocht ook nog een klein geschenkje voor de gevangenen: stukken zeep waar ze normaal niet over kunnen beschikken en 2 kleine slotjes om de deuren van de klaslokalen mee te kunnen beveiligen.

Woensdag reisden we naar Rumphi … Niet veel te zien, eerder een doorreisplek maar ware het niet dat op zijn Afrikaans je programma van de dag vanzelf wel vol geraakt, kwamen we er nog een ex bewaker van de gevangenis tegen waarmee Peter had samengewerkt. Leuk, we waren bij hem thuis uitgenodigd en s avonds samen nog gegeten. De gastvrijheid waarmee je hier ontvangen wordt, is werkelijk heel leuk. Het is onbeleefd om je gasten niets aan te bieden en je mag hen ook niet uit jezelf subtiel buitenwerken als je iets anders op je planning hebt … We keken nog wat videoclips op zijn tv, en volgens hem zouden we beter wat meer bidden terug in Belgie, met de liedjes op tv met prayers … We doen nog wat inkopen voor de dag nadien want donderdag reizen we naar Vwaza National Park. Hier moet je zelf je eten voorzien, want veel in de buurt is er niet, wel de mogelijkheid om zelf te koken.

Het had echter die ochtend nog wel wat voeten in de aarde eer we vertrokken waren.

We kregen onze hoteldeur die we van binnenuit hadden afgesloten niet meer open. Slot bleek geblokkeerd, gelukkig passeerde er niet veel later iemand die het hotelpersoneel verwittigde. Die kregen hem van buitenuit ook niet geopend dus werden de grote middelen maar ingezet en werd de koevoet gebruikt om onze deur en slot te forceren. De meer begon e rook al bij af te brokkelen, maar kom … de kamer zag er eerlijk gezegd toch al erbarmelijk uit. Het ergste wat we al gehad hebben, wel goedkoop gelukkig ;) Aan het busstation lang moeten wachten eer we vertrokken … Ze hebben hier ook geen system inm het is maar om ter snelste je busje volkrijgen met als gevolg dat er soms 3 busjes met dezelfde bestemming halfvol zitten en geen een zich in beweging zet, omdat ze nog niet vol zitten … we kopen dan na anderhalf uur wachten maar nog 2 plekken op, zodat we uiteindelijk vertrekken … Natuurlijk blijken er dan 100 m verder nog mensen te wachten die meemoeten, en geraakt zon busje altijd overvol, maar hier denken ze niet goed bij na.

Vwaza Park is een echte aanrader … Het is een heel kleinschalig en goedkoop park, we zijn de enige gasten. Ons verblijf bestaat uit een hutje met kookvuur vooraan en uitzicht op het meer waar we al een nijpaard bespeuren. Verder kunnen we rustig relaxen op ons terrasje met zicht op aapjes, impala’s en olifanten in de buurt. Om 15u gaan we met twee gidsen op pad door het park, te voet … Gelukkig is de ene wel bewapend voor mocht er gevaar zijn, dus het is wel veilig … Ze geven wat uitleg tijdens onze 2 uur durende wandeling … Al maken ze het wel erg spannend door hun manier van doen soms. We hebben geluk en zien veel diertjes. Als we terug komen van de wandeling hebben we nog meer geluk en zien ze heel veel olifanten vlak voor ons hutje passeren, ze steken met zijn allen het meer over. Echt mooi om te zien en terwijl we onze spaghetti klaar te maken op ons kampvuur.

We hebben een zalige nacht achter de rug, met brommende nijlpaarden op de achtergrond. Wel een ijskoude douche s morgens en dan terug richting Mzuzu. Qua kennismaking met het Afrikaanse vervoer, kan er nog een ervaring bij … we gingen terug in een pick up over een stoffige zandweg. Hmmm, niet de comfortabelste manier om te reizen maar het ging wel goed vooruit en met deze ervaring erbij zullen ze nooit meer klagen als tram 3 te vol zit.

We slapen in een leuke guesthouse nu … Mooie tuin eraan, de beste kamer die we tot nu toe gehad hebben denk ik. Fotos op de site zetten, lukt eindelijk ook een beetje vlotter. Ons gsm nummer dat eerst op de site stond is niet meer in werking … Ja, hoe het komt, kunnen ze je hier ook nergens vertellen dus hebben we er maar een nieuw gekocht … Dit nummer hebben we nu niet bij, ligt nog in ons hotel, maar laten we later nog weten.

Gevangenis in Nkhata bay

Zoals de meeste wel weten heb ik, Peter, in 2006 gedurende 6 maanden in de gevangenis van Nkhata bay gewerkt. Uiteraard was ik zeer benieuwd om alles terug te zien en te ontdekken of er nog iets over was van mijn werk.

Toen ik in 2006 aankwam was het enige dat voorzien was voor de gevangenen werken op het veld. Er werden een 15-20 gevangenen uitgekozen en die hadden het geluk om overdag op geregelde tijdstippen uit het gevang te mogen en te werken op het veld. De oogst van dit veld werd in principe gebruikt om de gevangenen extra te voeden. Na het bezoeken van een andere gevangenis zijn we dan in 2006 gestart met een school en een timmermansschool. Dankzij de nodige steun uit Belgie (waarvoor nogmaals dank) was er na mijn zes maanden Malawi een school en timmermansschool uitgebouwd in de gevangenis van Nkhata bay. Zo kunnen de gevangenen, die vaak uit armoede en ongeschooldheid, in de gevangenis terecht komen toch een opleiding volgen. Het was een systeem waarbij de geschoolde gevangenen les gaven aan de minder geschoolde gevangenen. Die studenten konden zelfs 1x/jaar meedoen met examens en effectief een officieel diploma verdienen. De timmermansschool werkte niet met een diploma, maar gaf studenten wel de nodige vaardigheden die ze hopelijk konden gebruiken na het uitzitten van hun straf.

Ik was dus zeer benieuwd te zien wat er nog over was van dit project.... Wel ik was blij het terug te zien want alles was nog steeds in werking! We hebben een rondleiding gekregen door alle delen van de gevangenis en we konden vaststellen dat er uiteraard nog moeilijkheden zijn, maar dat gemiddeld genomen alles nog prima werkt. Ook het systeem dat de gevangenen elkaar onderwijzen is nog intact. (alle, ikke heel gelukkig dus)

Toen ik de school startte hadden we gewoon les in de openlucht, ondertussen zijn er twee klaslokaaltjes, dus het gaat toch langzaam de goede kant op. Ook de timmermansschool werkte nog steeds en ik herkende nog wat materiaal en dingen die we in 2006 gekocht hadden.

Heel de rondleiding is heel officieel verlopen. Dit had dan ook tot gevolg dat we algauw op het middenplein stonden van de gevangenis, met zo`n 300 gevangenen rond ons en1 bewaker (die niets van verdedigingsmateriaal bij zich had). Er werd dan ook verwacht dat er een speech volgde. Dit hebben we dan maar gedaan.

De gevangenen hebben ook hun dankbaarheid geuit voor het project, al hebben ze natuurlijk nog nood aan zeer veel dingen. Heb ze dan maar proberen uit leggen dat alles stapje voor stapje moet.

De levensomstandigheden in het gevang zijn er wel fameus op achteruitgegaan. In 2006 zaten er een 150 gevangenen en nu een 300tal... Eigenlijk vond ik 150 al heel veel voor zo`n klein gevang. Nu met 300 komt het er op neer dat de gevangenen `s nachts met 100 in een ruimte zitten die veel te klein is. Het is dan het recht van de sterkste om een plek op de koude grond te kunnen bemachtigen, sommige moeten gewoon gehurkt slapen.

Het eten is nog vergelijkbaar met 2006: 1x/dag maismeelpap met bonen. Al krijgen ze nu soms ook `s morgens een porridge. Dus ondanks alles blijft de gevangis hier nog wel kei hard!!!

Dit was in een notendop mijn ervaringen met de gevangis. Voor Annelies was het wel leuk om eens te zien waar ik me zo met hart en ziel mee beziggehouden heb. Al was het natuurlijk minder pretig om te zien hoe de levensomstandigheden hier zijn.

Voor de rest zitten we nog in Nkhata-bay en is het leuk om wat `vrienden` terug te zien.

We hebben ook nog een uitstapje gedaan naar een ander project op een 45 minuten wandelen. Dit werd in 2006 opgestart en heb ik toen ook wat mee opgevolgd, jammer genoeg is dit niet echt een succesverhaal. heel kort samengevat komt het er op neer dat er een zo goed als afgewerkt gebouw staat voor kwetsbare kinderen. Dit gebouw was zo goed als af in december 2006, maar door miscommunicatie is het toen stilgevallen... ondertussen staat dit gebouw (dat fameus wat geld heeft gekost) gewoon leeg.

Dit weekend hopen we Twisie te ontmoeten (de man waar ik in 2006, 6 maanden bij heb gewoond), daarna gaan we normaal gezien terug richting Tanzania.

Ondertussen zijn we ook tante en nonkel geworden van Seppe. Joepie!!!!! We zullen blij zijn hem binnen 2 maandjes eens vast te kunnen nemen.

Onze gsm-nummer werkt niet meer zo goed. Om de een of andere reden moet je hier uw nummer registreren, maar toen we naar het verdeelpunt gingen wist die dame niet hoe ze dit kon doen. Op zich een onvoorstelbare absurde situatie, maar dit zal er wel wat bijhoren zeker.

Amai, mijn verhaaltje is al lang aan het worden. Zal dus maar stoppen met typen..

In Nkhata Bay

Na 2 lange vluchten zijn we zondagochtend geland in Dar es Salaam. Vlucht met Egyptair is goed verlopen, herkenbare pittabarmuziek inderdaad en een gebed voor we de safety instructions krijgen. Geland stond er niemand eerst, we waren ook een beetje te vroeg met onze vlucht, maar na rustig 10 minuutjes wachten komt uiteindelijk onze taxi chauffeur stipt op tijd eraan. Snel inchecken en al even bijslapen voor we de eerste dag de stad intrekken.

Op zondag is er in Dar niet veel te beleven, alles is doods en rustig. Enkel rond de haven wat meer beweging maar misschien goed ook om er rustig even in te komen. We wandelen wat rond, eten nog iets en zoeken een internetcafe dat nergens te zien is op zondag. Mensen zijn vriendelijk, niet te opdringerig maar er lopen er ook nog niet zoveel rond natuurlijk. De volgende dag was iets anders begonnen, Onze taxi chauffeur regelde onze tickets voor de luxury buss naar Malawi de volgende dag (tot aan Mbeya Border). Wel handig en vriendelijke, betrouwbare man.

Hij bracht ons s morgens vroeg weg naar het bus station, heel veel leven op straat om 6u s morgens en aan het busstation lopen er massa`s mensen rond die allemaal op onze taxi komem afgestormd, best even overweldigend maar onze taxi chauffeur begeleidt ons tot de juiste bus en dan blijkt het allemaal wel goed te gaan. Ongeveer 12 uur onderweg geweest, comfortabele bus zeker als je het vergelijkt met de bussen die we nadien moesten nemen waar je meer met een hoopje op elkaar wordt gestouwd onder het motto `er kan altijd nog eentje meer erbij`. Leuk om het land vanuit de bus te zien, de eerste indrukken voor Annelies ... wat een mooie kledij en kleurrijk, prachtige natuur (soms wel kurkdroog, baobabbos) die soms naast de weg niet te zien is door de hoeveelheid vuil die allemaal langs de kant ligt ... echt jammer. Zo hadden we op de bus ook een prullenbak waarin we ons vuil mochten deponeren. Handig want tijdens de busstop belandde dit ook gewoon aan de kant van de berm ... een twintigtal blikjes meer of minder ;) nee, echt wel verschrikkelijk om te zien eigenlijk hoe ze hun land zo vervuilen zelf.

Tijdens onze busreis veel verkopers die hun waren aan de raam proberen te verkopen. We komen er nog een beetje in en kijken alles wat af. We eindigen de busreis in Mbeya s avonds en hebben de hele dag overleefd op wakke mariekoekjes en water. Goed voor ons dieet, maar s avonds vallen we op het eten aan. Reden: busstops waren heel chaotisch en snel, weinig tijd om iets te kopen en nog naar het toilet te gaan. Ach ja, we leren er een beetje van en zullen wat sneller en assertiever moeten zijn ;)

De toestand van de wegen zijn redelijk, bus kan goed doorrijden. Het mooie Tanzania passeert zoals in een film: mensen die onderweg zijn, iets op hun hoofd dragen, de typische hutjes, schoolkinderen op weg in hun uniform, veel mensen op de fiets, verkopers met allerhande dingen,... Nadien op weg naar ons hotel waar we een ander koppel ontmoeten uit Italie die ook onderweg zijn naar Malawi. We besluiten de volgende dag samen de bus te nemen en te regelen. Altijd handig als je met meer bent.

Het wordt Annelies` eerste ervaring met minibussen en het blijft niet ons favoriete onderdeel maar als je geluk hebt met een goed plekje waar er niemand half op je schoot komt zitten, blijft het ontzettend mooi om naar buiten te kijken en te genieten van alles wat je ziet. Organisatie is niet het sterkste punt van bussen, we moeten overstappen en iedereen zegt vaak wel iets anders wat je nu wel en niet moet doen, maar we arriveren toch zonder moeilijkheden aan de grens.

De grensovergang verloopt erg vlot, visum voor Malawi is een meevaller, gratis. Grappig wel ... op de grensovergang proberen (vlakbij de officiele instanties) voortdurend mensen op straat geld met je te wisselen. De Tanzaniaanse Shilling voor de Malawiaanse Kwacha. Ze kunnen gewoon hun gangetje gaan, maar we gaan natuurlijk op geen enkel voorstel in en voorzien een officielere weg om dit te fixen. Maar verder ben je, buiten in de omgeving van de busstations, echt wel op je gemak en kan je rustig rondlopen. We nemen een Shared Taxi tot aan Karonga waar we besluiten te overnachten. De trip was al erg vermoeiend op de bus ... dus we kozen voor een nachtje te slapen alvorens richting Mzuzu en Nkhata Bay door te reizen. Leuke guesthouse aan het lake. We gingen ons eerste lokale gerecht eten verderop in het dorpje. Nsima met kip en bonen. Gemaakt van Maismeel, Peter kon zijn geluk niet op: joepie, handen aflikken. Het smaakt redelijk, naar niet zoveel en het vult wel goed.

De volgende dag reizen we af naar Nkhata Bay waar Peter in de gevangenis gewerkt heeft in 2006. De eerste bus ging heel goed, beetje een sjachelaar maar dat zijn ze allemaal heb ik ondertussen al door. Peter en ik konden vooraan zitten bij de chauffeur terwijl achter ons het busje maar volgestouwd werd tot enkele kippen toe. We arriveerden na 5 uur in Mzuzu en nadien nog een uurtje bussen naar Nkhata Bay waar we iets minder comfortabel zaten, maar ja ... nu kunnen we hier even rustig genieten en een kleine week blijven alvorens terug verder te reizen. Echt heel relaxed hier. We hebben een supermooi hotel aan het Lake Malawi, vanuit ons bed kunnen we op het meer kijken en we hebben een prive balkonnetje. Best heel erg raar, om in een arm land in een dergelijk hotel te verblijven. Het is wel mooi, maar voelt wel heel blank aan. Handig dat Peter zijn weg hier wat kent, en wordt ook regelmatig herkend door mensen in het dorp. Zalig geslapen afgelopen nacht, voor het eerst een bed zonder put. Verder eerste dag hier rondgelopen, kennisgemaakt met mensen hier en rondleiding gehad in gevangenis waar Peter zijn project deed, maar dit laat ik Peter later een keertje vertellen ... Het was in elk geval een hele ervaring om dit alles te zien en Peter was wel gelukkig om alles terug te zien. Blij te zien dat er nog heel wat bestaat van wat hij gestart heeft. Maar later een uitgebreidere versie.

We hebben ook een simkaart gekocht hier ... mogelijk om berichtjes te sturen, hebben wel niet iedereen zijn nummer, ... maar hier is de onze +265 6 82 44 19 58. Kan misschien later nog wel problemen geven omdat we terug naar Tanzania reizen en dit de landcode van Malawi is, maar dat ontdekken we nog wel.

We updaten binnen een paar daagjes nog wel. Nu even een duikje in het meer.

Groetjes!!